Aby możliwie najdokładniej wyjaśnić takie obliczanie, najlepiej odnieść się do konkretnego przykładu. Załóżmy więc, że dany pracownik do końca zeszłego roku był zatrudniony na podstawie dwóch odrębnych umów o pracę. Każda z nich była w wymiarze ½ etatu. Od 1 stycznia roku bieżącego pracownik ten wykonuje pracę w oparciu o jedną ze wspomnianych umów, ale w podwyższonym wymiarze pracy. W maju tego samego roku pracownik stał się niezdolny do pracy, ponieważ zachorował. Jak należy zatem ustalić podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego, a później zasiłku?
W takim przypadku za podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego przyjmuje się wynagrodzenie pochodzące z umowy kontynuowanej, uzyskane za okres nastały po zmianie wymiaru czasu pracy. Z reguły przyjmowane jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie, które zostało wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych, które poprzedzały miesiąc niezdolności do pracy. W przypadku braku tak długiego okresu zatrudnienia należy przyjąć wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia.
W powyższym przykładzie pracownik do końca roku 2013 wykonywał dwie odrębne umowy o pracę. W związku z tym ewentualna niezdolność do pracy w wyniku choroby, a przypadająca w okresie wykonywania obu umów, wymagała ustalenia podstawy wymiaru osobno dla każdej z nich. Od 1 stycznia bieżącego roku pracownik ten jest zatrudniony na podstawie jednej umowy, z podwyższonym wymiarem czasu pracy. Aby obliczyć podstawę wymiaru świadczeń za okres choroby, trzeba zatem przyjąć przeciętne miesięczne wynagrodzenie, które uzyskał pracownik z tytułu wykonywania aktualnej umowy o pracę. Musi to być wynagrodzenie uzyskane za okres nastały po zmianie etatu, a więc w tym przypadku – od stycznia do kwietnia 2014 roku.